Μας κατάντησαν μια κοινωνία ανενεργών πολιτών, χωρίς ενδιάμεσες αξίες, ανεκτική στην ανελευθερία, παραπλανημένη από τη συγχορδία της πολιτικής κοροιδίας και ολιγαρκής στις αξιώσεις της.
Η σχέση μας με τη μωροπιστία κατάντησε μια ολέθρια σχέση. Και τα ιδανικά μας, έγιναν ιδανικά των άλλων, ενώ τα "ιδανικά" μας ανταλλλάχθηκαν με δανεικά και γενικότερα με σκέψεις και απόψεις δανεικές.
Ευαπάτητοι και μωρόπιστοι παγιδευόμαστε στα επικοινωνιακά τεχνάσματα της όποιας κυβέρνησης και μετατρεπόμαστε σε άκριτους χειροκροτητές όλων εκείνων που δεν βουλεύονται, αλλά μονίμως βολεύονται.
Η κοινωνική κοινή συνείδηση όταν λέει "πολιτική", εννοεί επιμέτρηση του σταθμητού. Στην Ελλάδα η πολιτική έχει μεταφερθεί στο χώρο του αστάθμητου. Μέσα στον πολιτικό κόσμο υπάρχει εδραιωμένο ως καθεστώς, κάτι το αναυθεντικό, μια καπηλεία τόσο αφομοιωμένη, που δεν γίνεται πια αισθητή. Και ο μόνος ηττημένος πάντα είναι ο μωρόπιστος πολίτης με την άγονη προσδοκία του.
Και καταλήγουμε να ζούμε την πτώχευση ως κοινωνία, πτώχευση οικονομική, αλλά και πτώχευση πνευματική, πολιτιστική, ακόμη και των ονείρων μας, καταμεσής στην αφθονία του πολιτικού ψέματος. Μάθαμε να συναλλασσόμαστε με κάλπικες αξίες, να αποθεώνουμε το ανέφικτο και στο οπτικό μας πεδίο να κυριαρχεί η αισθητικότης του πολιτικά γελοίου και της πολιτικής ασχήμιας.
Όλα τελικά τα βλέπουμε μέσα από παραμορφωτικούς καθρέπτες. Μια κοινωνία ρακένδυτη, με ανεπαρκή παιδεία, επιρρεπής στις παραστάσεις της πολιτικής φαντασμαγορίας. Και όχι απλώς ως ενεοί και κεχηνότες παρακολουθούμε το δράμα μας, αλλά γινόμαστε και χειροκροτητές του δράματός μας.
Το πρόβλημα είναι η βραδυπορούσα κοινή συνείδηση. Το πρόβλημα είμαστε εμείς, κι όχι οι διάφοροι Μυνχάουζεν και Ιάγοι της πολιτικής.
Του Στέλιου Συρμόγλου