Εμβληματικό τέλος εποχής - και εδώ. Η αλήθεια είναι ότι το σκέφτηκα πολύ αν έπρεπε να αναφερθώ σ' αυτές τις εικόνες, κατά τη μεγάλη κι οδυνηρή μέρα της Μνήμης του εξοντωμένου και ματωμένου Ποντιακού Ελληνισμού. Όσο κι αν θες ωστόσο να τιμήσεις το παρελθόν ανεπηρέαστος από τα σκύβαλα, το εφιαλτικό παρόν σε αποτρέπει. Και αυτές οι εδώ και τρία χρόνια σχεδόν απαράλλαχτα επαναλαμβανόμενες εικόνες, αν θέλαμε να αποτυπώσουμε με φωτογραφίες την ολόγυρά μας κατάρρευση και καθολική παρακμή, θα ήταν σίγουρα ανάμεσα στις πλέον βασικές.
Να είσαι δηλαδή απόγονος ηρώων και μαρτύρων, δεύτερης και τρίτης γενιάς σπορά ατόφιας πονεμένης Ρωμιοσύνης, και να λες ότι τιμάς τη μνήμη των παππούδων σου, στην πραγματικότητα όμως να τη βεβηλώνεις. Εσκεμμένα κάποιοι, ακουσίως και ανεπαισθήτως ίσως κάποιοι άλλοι (όμως και γι’ αυτούς δεν χωρούν δικαιολογίες και άλλοθι πια). «Και άλλαζαν τη σημασία των λέξεων κατά πώς βολεύει τα διεστραμμένα τους μυαλά»: και πάλι Θουκυδίδης.
Καμία δικαιολογία πράγματι, όταν δέχεσαι να σε εκπροσωπεί ένας άμορφος σωρός από ντενεκέδες ξεγάνωτους που συμπυκνώνει, λέει, ιστορικές μνήμες και μαζί υψιπετείς συμβολισμούς (μας τους «ανέλυσαν» πλήρως εξάλλου και στο προ τριετίας κωμικό τους παραλήρημα πλείστοι θολοκουλτουριάρηδες γραικύλοι που παριστάνουν τους εκτιμητές της σκουπιδοτέχνης). Και όταν μαζί δέχεσαι να σε εκπροσωπεί (ως χορηγός, βασικός ομιλητής και οιονεί ευεργέτης) η πλέον επιφανής εν ταις ημέραις ταύταις ενσάρκωση της σύγχρονης νεοελληνέζικης παρακμής, το πιο εκκωφαντικά διαβλητό δείγμα παρασιτικής διαφθοράς, απαίδευτου κουτσαβακισμού, αποκτηνωμένης χυδαιότητας και καθεστωτικής αλητοκρατίας. Μια Ελλάδα που προβάλλει σκουπίδια, ηδονίζεται με σκουπίδια, χειροκροτεί σκουπίδια, προσκυνά σκουπίδια. Και το χειρότερο είναι ότι έχει την αυταπάτη πως ζει μέρες προόδου και δημοκρατίας, μέρες δημιουργίας και γόνιμου εκσυγχρονισμού. Αλλά και ότι συνάμα σέβεται την Ιστορία της, τιμά τα ιερά και τα όσιά της. Μια Ελλάδα εκφυλισμένη, που αρνείται πεισματικά να πάρει το «κόκκινο χάπι» και να αποσυνδεθεί από το Μάτριξ, ώστε να ξυπνήσει από την τεχνητά μακάρια εξηλιθίωση και ν’ αντιμετωπίσει επιτέλους την εφιαλτική και ζοφερή πραγματικότητα. Μία Ελλάδα στον υπόνομο.
Όσο για τα εναπομείναντα σπαράγματα της άλλης Ελλάδας, που ακόμη «αντιστέκεται και επιμένει», αυτά θα τιμήσουν πάλι το αίμα και τους καπνούς των αλησμόνητων πατρίδων τους κατά πώς τους αξίζει, έξω και πέρα από τα λύματα της επίσημης καθεστωτικής κορεκτίλας. Επιμένοντας - και ως προς αυτό. Και ελπίζοντας πάντα να συνεχίσουν να κρατούν Θερμοπύλες. Άχρι καιρού. Και με την ευχή να αποτελέσουν κάποτε την επαρκή ζύμη, που μια μέρα θα ξαναζυμώσει όλο το φύραμα…